Mieszkam w dużym mieście, ale od dawna marzyłam o czymś więcej niż tylko „własny kawałek podłogi”. Szukałam miejsca, w którym będę mogła zwolnić, które będzie bilansowało codzienny pośpiech. Znalazłam je przypadkowo i pokochałam od momentu, gdy przedzierając się przez nie w gęstwinie zarośli i kujących jeżyn dotarłam do strumyka z wodą. Teraz to mój azyl, z małym drewnianym domkiem, do którego jestem w stanie dojechać w 30 minut z Warszawy i zapomnieć o wszystkim problemach otwierając drewnianą bramę, przy starej gruszy, na końcu piaszczystej uliczki. Dobrze jest tu samemu i w gronie przyjaciół, z kawą lub winem, słuchając śpiewu ptaków lub koncertu jazowego. I bez względu, czy akurat patrzę w gwiazdy, czy w ekran laptopa jestem tu szczęśliwa.