Radunin 35 | Przy Chlebowym Piecu

Są takie wsie na wschodzie, gdzie stoją jeszcze drewniane chaty i nieidealne płoty, a kapliczki wyłaniają się przy drodze znacznie częściej niż sklepy spożywcze. Asfalt zastąpił kocie łby dopiero parę lat temu, a i tak samochody widać na nim rzadziej niż kury. Wiele z nas takich wiosek już nie pamięta. A pamięć jest tu ważna. Mówi się, że Radunin wziął swoją nazwę z wymarłego języka Jaćwingów. Zamieszkiwali tę puszczę w średniowieczu, na długo przed powstaniem pierwszych stałych osad. "Radaminas" miało znaczyć "znaleźć i pamiętać, wspominać". Jest i druga hipoteza: że Radunin, zwany często przez miejscowych Radulinem, wziął swą nazwę od radości. Tak naprawdę nigdy się nie dowiemy. Ale czy to by nie było dobre połączenie? Wspominać radość. Pamiętać o radości. Tu jest to łatwe. Dom ma prawie sto lat, wioska – oficjalnie – trzy wieki. Ponoć od dawna nie zmienia się jedna rzecz: mieszkańcy są serdeczni i potrafią się cieszyć z piękna przyrody. Przekazują sobie tę wdzięczność w międzypokoleniowej sztafecie. Brzmi za dobrze? Przyjedźcie, usiądźcie na ławeczce przed domem i posłuchajcie starszych we wsi. Może coś Wam opowiedzą.