Szumikada

Szumikada stoi nad szumiącą w dole rzeką. Na rodzinnej ziemi mojego partnera, za naszym domem, który jest na tyle oddalony od domku, byśmy nie wchodzili sobie w paradę. To domek własnymi rękami wybudowany przez Darka, który kocha stolarstwo. Kominek w salonie, pokryty kamieniami z płynącej obok rzeki, też jest jego dziełem. Domek ma: – 60 m² – 6 miejsc sypialnych: · łóżko małżeńskie pod dużym oknem na antresoli, · 2 pokoje z dwoma pojedynczymi łóżkami na dole, – salon z kominkiem i aneksem kuchennym na, – łazienkę z prysznicem, – duży taras ze stołem i krzesłami. Najwygodniej będzie Wam tu w 4–6 osób. Działka wokół domku nie jest ogrodzona, a cała otaczająca go przestrzeń jest do Waszej dyspozycji. Mamy swojego psiaka i trzy towarzyskie kozy: Terkę, Arielkę i Aleksa, dlatego zapraszamy Was na wypoczynek bez pupili – nie chcielibyśmy wystraszyć naszych podopiecznych. Jeszcze kilka słów o otoczeniu. Choć nie widać tego na zdjęciach, jesteśmy niedaleko drogi, a nie w całkowitej głuszy. Naszym zdaniem nie jest głośno, lecz może być tak, że będziecie słyszeć szum samochodów. Od drogi oddziela Szumikadę dom, w którym mieszkamy my i sąsiad – Wy jesteście bliżej rzeki. I mamy tutaj stadko zwierząt gospodarskich (kury, gęsi), które możecie czasem usłyszeć i na które możecie się natknąć. Z tarasu będziecie też widzieć wiejski kościółek. Za nim znajduje się ogrodzony plac zabaw dla dzieci, a w niedzielę o 9.00 odbywa się msza i może być słychać kościelne dzwony.

W domku czeka na Was podstawowo wyposażona kuchnia – taka, że spokojnie przygotujecie sobie tutaj posiłek, ale nie urządzicie Master Chefa. Mamy dwa palniki do gotowania, więc parówek nie trzeba gotować w czajniku. Ale ciasta już nie upieczecie, bo piekarnika brak. Poranną kawę pije się tutaj z kawiarki – najlepiej na schodkach prowadzących w dół, do rzeki. W salonie brak dużego jadalnianego stołu. Jest mniejszy – taki kawowy, przy którym siedzi się na kanapie i fotelach. Będzie trochę jak w akademiku, tylko milej, zobaczycie. Latem za to wszystko najlepiej smakuje przy stole na tarasie, choćby to była zupka chińska.

Najpierw o nudzie. Warunki mamy tu do niej przednie. Sama Wola Michowa, choć jest pięknym zakątkiem tego regionu, nie oszołomi Was ogromem atrakcji. Jeżeli planujecie raczej posiedzieć na miejscu i odciąć się od świata, możemy zaproponować Wam: – bujanie się w hamaku i myślenie o niebieskich migdałach, – czytanie książek na leżaku przed domkiem, – karmienie i tarmoszenie naszych przyjaznych kózek, – spacery po lesie, – wieczorne ogniska i grille we własnym towarzystwie, – grzanie się przy kominku w salonie jesienią i zimą. Najpewniej przyjedziecie do nas jednak po to, żeby nacieszyć się Bieszczadami. I będzie to bardzo słuszne posunięcie, bo Szumikada jest znakomitą bazą wypadową na bieszczadzkie wycieczki. Znajdujemy się w Ciśniańsko-Wetlińskim Parku Krajobrazowym. Wcale nie tak wielu o nim słyszało, a mieści się w nim aż 7 rezerwatów przyrody, chroniących najcenniejsze przyrodniczo punkty tych okolic. Mamy tu też ważne zabytki kulturowo-historyczne, jak łemkowskie chyże w okolicy Cisnej i Osławy czy zabytkowe drewniane cerkwie. Podpowiadamy, co zobaczyć: – Bezpośrednio z Woli Michowej prowadzi droga szutrowa na Przełęcz Żebrak. Zaczyna się 800 m od naszego domu i jest idealną trasą na rowerową wycieczkę (7 km). – Jeśli ruszycie w przeciwną stronę, także 7-kilometrową trasą dotrzecie do Balnicy, czyli… nieistniejącej wsi. Jej historia sięga XVI wieku, a wieś przestała istnieć po II w.ś., kiedy wysiedlono stamtąd całą łemkowską ludność. Dziś odwiedza się tam kapliczkę, cerkwisko, czyli pozostałości po dawnej cerkwi i zajrzeć do dawnego budynku kolejki, gdzie urzęduje Wojtek Juda, znawca bieszczadzkiej przyrody. – Jeziorka Duszatyńskie to zielone jeziorka osuwiskowe schowane w lesie. Ciekawe są okoliczności ich powstania. Jeziorka potworzyły się w 1907 r., kiedy po wiosennych ulewach i roztopach doszło do oderwania zachodniego zbocza Chryszczatej. Rosną tu rzadkie gatunki roślin: rdestnica pływająca i skrzyp gałęzisty. Przez teren rezerwatu przebiega główny Szlak Beskidzki (Komańcza – Prełuki – Duszatyn – rezerwat przyrody Zwiezło – Chryszczata). To szlak, który prowadzi od Ustronia w Beskidzie Śląskim do Wołosatego w Bieszczadach. – Bieszczadzka Kolejka Leśna startuje tylko 11 km stąd. To słynna wąskotorowa kolejka, której historia sięga końca XIX w. Można się w niej poczuć trochę jak na Dzikim Zachodzie i z otwartych wagonów podziwiać bieszczadzkie doliny. To turystyczna atrakcja, ale ma dużo uroku. Kolejka kursuje od maja do października. – Rezerwat przyrody Sine Wiry na kilkukilometrowym odcinku rzeki Wetliny urzecze Was z kolei widokiem ciekawych formacji skalnych na rzece i “Łosiem z Zawoju” – czyli drzewem przypominającym łosia. – Może nie wiecie, ale to w Bieszczadach rośnie najgrubsza jodła w Polsce. Zwie się Lasumiłą i liczy sobie w obwodzie 519 cm, a także ma… 250 lat. Średni wiek polskich jodeł to 62 lata. Do Lasumiły prowadzi łatwy górski szlak z malowniczymi widokami po drodze. – Z leżącej nieopodal nas Cisnej prowadzą liczne szlaki na połoniny. Mamy tu Połoninę Wetlińska z kulminacją Roh (1255 m n.p.m.), Smerek (1222 m n.p.m.), Jasło (1153 m n.p.m.) czy Łopiennik (1069 m n.p.m.). – W Zagrodzie Chryszczatej w Smolniku regularnie odbywają się koncerty – gitarowe, folkowe, ale nie tylko. Tam odsyłamy Was po rozrywkę w bieszczadzkim stylu. – A jeśli zamiast obrazów malowanych przez naturę zechcecie ujrzeć te namalowane ręką człowieka, wybierzcie się do galerii Beksińskiego w Sanoku. To stamtąd pochodził artysta i właśnie tam można obejrzeć ponad 600 prac jego autorstwa (także obraz, który ukończył w dniu śmierci!).