W Andaluzji są korki z krów i lasy z korka, a słowo ‘’zadupie’’ odmieniamy przez wszystkie przypadki. No bo wyobraźcie sobie taką scenę. Pofałdowane niczym bąbelkowa folia wzgórza, ciągnące się jak krówka ciągutka pastwiska oraz trzy drogi na krzyż. Dorzućcie do tego sielskiego widoczku kilkanaście domów i macie przed oczami naszą okolicę. Nie to, że to planowaliśmy. W zasadzie chcieliśmy po prostu zamienić mieszkanie w warszawskim Śródmieściu na podmiejską nieruchomość. Zbiegiem przypadku oraz kompromisu wylądowaliśmy na progu przerobionej na dom suszarni bawełny. W Hiszpanii, prawie 3 500 kilometrów od pierwotnych planów.

Przez kilka kolejnych miesięcy przekonywaliśmy się na własnych nogach, że trudno by jednak było o lepszy punkt wypadowy. Wsiadaliśmy w samochód - który, nawiasem mówiąc, jest tu koniecznością - i jechaliśmy przed siebie. Pierwsza droga prowadziła do miasteczek jak z pocztówki. Druga do korkowych lasów i wodospadów, zaś trzecia nad Atlantyk oraz Śródziemne Morze. Po całym dniu włóczęgi, leżenie plackiem przy domowym basenie smakowało niczym najlepsza kawa od zakręconego jak ruski termos Węgra, właściciela baru Numero C w Tarifie.

Dzisiaj dzielimy życie między Polskę a Hiszpanię. I zapraszamy wszystkich, którzy cenią sobie słońce, naturę oraz bajeczne widoki z tarasu. To jest właściwe miejsce, jeśli szukacie przygody.

Przy tworzeniu Casa Nidra naszą myślą przewodnią była prostota. Używaliśmy już zastanych w domu rzeczy i szukaliśmy jak najbardziej naturalnych materiałów. W domu są trzy sypialnie, salon, łazienka, kuchnia z jadalnią oraz widokowe patio z basenem. Jest gitara i cajón, nie ma za to telewizora, a ostatnie 200 metrów drogi wymaga uważniejszej jazdy w samochodach bez wyższego zawieszenia. Internet nie śmiga z prędkością światła, ale w salonie działa całkiem przyzwoicie.

Do tego miejsca przyjeżdża się dla totalnego resetu i takich widoków z basenu, że głowa mała. Za oknem ciągną się wzgórza, na patio zagląda po sąsiedzku paw. A mając wolną godzinę, można dojechać nad Atlantyk, Morze Śródziemne oraz do andaluzyjskich miasteczek na szczytach górskich pasm. Jesteśmy w sercu niczego, dzięki czemu właściwie każdy dzień można spędzić w innym krajobrazie.

Dom przez kilka miesięcy w roku wynajmujemy na wyłączność. Przez pozostałe sami w nim mieszkamy, zacieśniając więzy z sąsiadami i szukając nowych miejsc do polecenia. Nie musicie się bardzo przejmować nieznajomością hiszpańskiego - w Andaluzji sporo jest Brytyjczyków, Niemców oraz Holendrów. Zresztą jedną ścianę domu dzielimy właśnie z Brytyjką Catherine, która zajmuje się ceramiką.

Dom oddajemy Wam w całości do dyspozycji i dotyczy to także gotowania. Ponieważ sami spędzamy tu część roku, dobrze wyposażona kuchnia była jednym z naszych priorytetów. Poza piekarnikiem, kuchenką, lodówką oraz zmywarką zadbaliśmy także o fajne szczegóły, takie jak np. ciekawa zastawa.

Wspaniałe jedzenie czeka na Was w odległym o kilkanaście kilometrów Jimena de la Frontera. Lubimy i polecamy restauracje El Paseo oraz la Estación. Hiszpańskie smaki odkryjecie także w widokowym miasteczku Gaucin oraz w ukochanej przez nas Tarifie. W Tarifie zatrzymajcie się koniecznie na kawę w barze Numero C.

Casa Nidra to dom między andaluzyjskimi wzgórzami, Morzem Śródziemnym i lasami korkowymi. Uprzedzamy jednak, że do poznania okolicy niezbędne będzie auto. Ale jeśli już takowe jest, to hulaj dusza, granic nie ma.
My jeździmy do:

- Miasteczka Gaucin (30 minut)

Romantycy powiedzieliby, że droga do Gaucin przypomina wchodzenie po schodach do nieba. Z każdym zakrętem jest się coraz piękniej i wyżej, by na koniec móc zobaczyć 360-stopniową panoramę. Miasteczko faktycznie rozwinęło się niemal na samym szczycie wzgórza, a przez tradycyjną, białą zabudowę nie można mu odmówić uroku. Mieści się tu m.in. XVII-wieczny kościół z piaskowca oraz ruiny zamku, przypominające krajobrazy z naszych jurajskich orlich gniazd. Przy ruinach wyznaczono urozmaiconą tyrolką i tzw. mostem tybetańskim, ferratę. Warto przyjechać do Gaucin także dla lokalnych restauracji. Sporo z nich ma absolutnie niewiarygodny widok. Są tu też ciekawe sklepy z andaluzyjskimi wyrobami (np. La Posada).

- Miasteczka Tarifa z widokiem na Maroko (ok. 1 godziny)

To jedno z naszych ukochanych miejsc w Hiszpanii. Do Tarify przyjeżdża się zobaczyć, jak Atlantyk spotyka się z Morzem Śródziemnym, a surferzy mkną po falach. Mocne wiatry ściągają tu wodnych zapaleńców, podróżników kusi za to widok na odległe o niecałe 20 km Maroko. Przyjeżdżamy na ten najdalej wysunięty na południe punkt lądowej Europy dla piaszczystych plaż, architektury oraz niepowtarzalnego klimatu. Wy też przyjedźcie, bo warto!

- Parque Natural Los Alcornocales (30 minut)

Są tu największe lasy korkowe w Hiszpanii i jedne z największych na świecie. Jednak nie tylko dla drzew warto wsiąść do samochodu, bo przyroda zadbała także o inne cuda. Ogromne wrażenie robi m.in. kanion Buitreras, wokół którego biegnie trasa spacerowa. Kanion można też pokonać bardziej wspinaczkowo ze zorganizowaną grupą. Rozglądajcie się uważnie, mieszkają tu coraz rzadsze sępy.

- Miasteczka Jimena de la Frontera (15 minut)

Na szybką kawę, zwiedzanie majestatycznego zamku i zrobienie zakupów przyjeżdżamy najczęściej właśnie tutaj. W Jimena znajdziecie bary z tapasami, wąskie uliczki oraz spokój andaluzyjskiej prowincji.

- Punta Carnero (ok. 1 godziny)

Zamiast piaszczystych plaż są tu kamienie, a zamiast tłumów i parawanów - pustki. To świetne tereny spacerowe, z widokiem na Afrykę oraz wyszarpane przez wiatry skały. Uważajcie, żeby telefony na Punta Carnero nie złapały marokańskiego zasięgu, bo rachunek może Was zaboleć.

- … nikąd (0 minut)

Czasem po prostu spędzamy czas w domu. Gramy na gitarze, przez 3 godziny jemy śniadanie, a później pływamy w basenie i czytamy książki. W końcu jutro też jest dzień, więc po się gdzieś spieszyć?

Naprzód - zwierzaki z sąsiedztwa. W odwiedziny wpadają psy Kari i Rusty, na drogi wchodzą krowy, czasem pojawi się też pan paw i owce. W domu czeka na dzieciaki basen, a w okolicy leśne ścieżki oraz plaże. Pamiętajcie tylko o niezbędnym tu samochodzie - dzieci z chorobą lokomocyjną mogą się nie odnaleźć w miejscu, gdzie jednak nawet do najbliższego sklepu trzeba podjechać kilkanaście kilometrów.